Jak hodować indyki?

Indyki w stanie dzikim występowały i po dziś dzień występują w lasach Północnej Ameryki. Tam żyją one w dużych stadach. W celach typowo produkcyjnych zaczęto selekcjonować te zwierzęta mniej więcej 50 lat temu, a więc stosunkowo niedawno. Stworzono rasy typowo użytkowe, aby szybko rosły i nabierały wagi, a zatem również były opłacalne dla hodowców.

Z biegiem lat stworzono takie rasy indyków, które już we wczesnych stadiach rozwoju uzyskują pełne umięśnienie. Dzięki temu do ich wykarmienia zużywa się obecnie znacznie mniej paszy, a produkt końcowy nie traci na swojej jakości. Obecnie bowiem nie opłaca się hodować dorosłych sztuk, które potrzebują czasu do pełnego wyrośnięcia. Opłacalność hodowli jest bowiem jej podstawą.

Po co hoduje się indyki?

Hodowla indyków przede wszystkim ma pozwalać na uzyskanie mięsa, które przeznaczone jest do konsumpcji. Indyki bowiem są takim drobiem, z którego praktycznie nie uzyskuje się jaj do sprzedaży, jak to ma miejsce w przypadku chociażby kur.

Choć jednodniowe pisklęta indyków ważą zaledwie 50 gramów, to dorosłe osobniki niektórych ras mogą osiągnąć wagę nawet bliską 18 kilogramom. Trzeba jednak wiedzieć o tym, że samice indyków zawsze są mniejsze. Mogą one osiągnąć wagę jedynie 3/5 wagi dorosłego samca.

Zasady hodowli indyków 

Wychów indyków przeważnie przeprowadza się w warunkach sztucznych, a więc w specjalnie przygotowanych do tego pomieszczeniach. Pomieszczenia te są dokładnie odkażane zanim jeszcze wprowadzi się do nich pisklęta. Ze względu na fakt, iż w celu odkażania stosowane są środki chemiczne, które mogą być szkodliwe dla pisklaków, należy ten proces zakończyć na kilka dni przed ich obsadzeniem. Dzięki temu wszelkie szkodliwe substancje wyparują i nie będą zagrażały zdrowiu i życiu małych indyczków.

W pomieszczeniach dla pisklaków znajdują się specjalne grzejniki, tak zwane sztuczne kwoki, które powinny zostać wyregulowane do odpowiedniej temperatury. Malutkie indyczki są bowiem niezwykle wrażliwe na temperaturę pomieszczenia. Niezbędne jest również odpowiednie oświetlenie indyczych pomieszczeń chowanych. Dzięki temu ledwo widzące jeszcze pisklęta mogą odróżnić paszę umieszczoną w korytkach od odchodów i wyściółki. Przez pierwszych 5 dni natężenie światła powinno być w granicach 15 Wattów na kwadratowy metr pomieszczenia.

Po tym czasie należy zmniejszyć je, aby nie dochodziło do aktów kanibalizmu pomiędzy indykami i wzajemnego okaleczenia się dziobami. Po 10 dniach natężenie światła nie powinno być większe, jak 1-2 Watty na 1 metr kwadratowy powierzchni pomieszczenia.

Ze względu na fakt, iż indyki dorastają w znacznej liczbie osobników w zamkniętych pomieszczeniach, często wzajemnie wydziobują sobie pióra. Goła wówczas skóra zaczyna się łuszczyć. Jest to głównym powodem do tego, aby na skupie były one klasyfikowane niżej, a co za tym idzie – ich cena jest wówczas znacznie niższa.

Tak hodowane indyki mają mało przestrzeni, a zatem również mało ruchu. Często również mają niedobór powietrza. Podawana karma jest z reguły pylista, co sprawia, że dzioby indycze zaczynają się nią oblepiać. Wówczas indyki próbują ją usunąć ocierając się o druty, a nawet o inne indyki. Aby ułatwić im usuwanie resztek twardniejącej paszy, należy podawać im wodę w głębokich naczyniach, jak również nad korytem można zaczepić dobrze naprężony drut.

Z czasem dobrze rozdrobnioną paszę należy zamienić na taką, przy której indyki będą miały więcej roboty. Ich naturalnym zachowaniem jest bowiem dziobanie. Żyjąc na wolności, w ten sposób zdobywałyby one pożywienie. W pomieszczeniach zamkniętych instynkt ten nie zanika, ale przy mocno rozdrobnionej paszy indyki wydziobują sobie nawzajem pióra. Dając im możliwość dziobania podczas spożywania paszy możemy zniwelować ten proces.

W USA dość popularne są zabiegi, w których indyki pozbawiane są dziobów, dzięki czemu nie mają one możliwości dziobania siebie nawzajem. U nas jeszcze się tego nie stosuje, ponieważ jakby nie było, jest to zabieg okrutny. Przy bardzo dużych hodowlach jest to jednak konieczność, ponieważ nikt nie podejmie się hodowli mało opłacalnej.

W diecie indyków, zwłaszcza w etapie ich początkowego wzrostu, powinna znajdować się odpowiednia ilość białka. To dzięki niemu młode pisklaki przybierają szybciej na wadze, a odpowiednia mieszka będzie również znacznie bardziej wydajna, niż tak zwana uniwersalna. W pierwszym tygodniu hodowli, a więc i w pierwszym tygodniu życia pisklaków, indyki powinny otrzymywać 32% surowego białka w dawce pokarmowej. Co kolejne dwa tygodnie należy tę dawkę zmniejszać o 2%. Oczywiście jest to możliwe jedynie w warunkach laboratoryjnych lub całkiem niewielkich hodowli, natomiast w warunkach dużej hodowli nie zawsze można tego dopilnować.

W naszym kraju dostępne są cztery rodzaje pasz dla indyków:

• IA – wyłączna pasza dla piskląt do wieku 4 tygodni życia, zawiera co najmniej 27% surowego białka, 2750 kcal oraz do 3,5% włókna surowego
• IB – mieszanka pełnoporcjowa dla indyków do 12 tygodni życia, zawiera 22% białka surowego, 2750 kcal oraz do 4,5% włókna surowego
• IC – stosowana na koniec tuczu, zawiera do 15% białka
• ID – karma jedynie dla indyków reprodukcyjnych po 26 tygodniu życia, zawiera 17,5% surowego białka oraz 2700 kcal.

W diecie indyków również ważne są witaminy. Niestety ich zawartość podana na opakowaniu mieszanki najczęściej odbiega od stanu faktycznego. Należy zatem podawać indykom również zielonkę, na przykład marchew lub lucernę (bez łodyg, ponieważ pisklęta mogą się nią dławić), aby wyrównać niedobory witaminowe w diecie.

Indyki są ptakami dalekowzrocznymi, a ponadto w głównej mierze owadożernymi. Z tego też powodu często łapczywie pobierają one karmę. Aby nie zaśmiecały one w ten sposób pomieszczeń, w których są hodowane, warto umieścić w nich specjalne karmidła, które będąc odpowiednio wyprofilowane zabezpieczają przed rozsypywaniem pożywienia. Można również zainwestować w automaty paszowe, dzięki którym karma automatycznie uzupełniana jest, kiedy wyjadana jest przez indyki.

Indyki potrzebują również stałego dostępu do świeżej wody, zwłaszcza wtedy, kiedy karmione są mieszankami paszowymi. Najczęściej stosuje się poidła dzwonowe, które są dla nich wygodne i dostosowane do sposobu pobierania wody przez indyki.

W tuczu pastwiskowym dorosłe indyki z reguły osiągają wagę blisko 4-5 kilogramów. Wtedy można z powodzeniem sprzedawać je na skupie i w zakładach drobiarskich. W przypadku hodowli indyków w indyczarniach wystarczy 12-14 tygodni, aby osobniki osiągnęły wagę 2,5 kilograma. Na skupach sprzedawane są takie sztuki, które ważą nawet do 7 kilogramów.

Najważniejsza w hodowli indyków jest karma i woda. Przystosowanie pomieszczenia, w których będziemy trzymać indyki należy rozpocząć wcześniej, aby było ono gotowe, kiedy pojawią się pisklaki. Choć w głównej mierze indyki hodowane są w pomieszczeniach zamkniętych, tak zwanych indyczarniach, to już teraz można zaobserwować ekologiczny chów. Wówczas indyki wypuszczane są na zielone łąki, gdzie mogą swobodnie chodzić i znajdować sobie pożywienie. Bez wątpienia taki chów jest przyszłością, ale być może jeszcze całkiem daleką.

Poniżej film przedstawiający indyki z okolic Sędziszowa Małopolskiego.

Tagi:

• Hodowla Indyków
• indyki hodowla
• chów indyków
• indyki
• czym karmic indyki
• jak hodować indyki
• chodowla indykow
• Hodowla Indyków Domowych
• indyk hodowla
• hodowla indyka